Ζωντανοί είναι οι 13 άνθρωποι οι οποίοι επέβαιναν σε στρατιωτικό ελικόπτερο το οποίο εξαφανίστηκε στις 30 Δεκεμβρίου όταν πετούσε πάνω από τη ζούγκλα του Αμαζονίου στη νότια Βενεζουέλα, όπως αναφέρουν τα τοπικά μέσα ενημέρωσης αλλά και κάποιοι από τους συγγενείς τους στο πρακτορείο Sputnik.

«Οι αρχές μάς κάλεσαν για να μας ενημερώσουν ότι έχουν εντοπιστεί, ότι είναι όλοι καλά, ότι υποβάλλονται σε ιατρικές εξετάσεις στον καταυλισμό Λα Εζμεράλντα (στην Πολιτεία Αμαζόνας της Βενεζουέλας), είπαν ότι σύντομα θα μας πουν περισσότερες λεπτομέρειες, αλλά είναι ζωντανοί», είπε από τους συγγενείς των επιβαινόντων στο ελικόπτερο.

Στις 30 Δεκεμβρίου ένα ρωσικής κατασκευής ελικόπτερο Mi-17 απογειώθηκε από το Πουέρτο Αγιακούτσο και αναμενόταν να φτάσει λίγες ώρες αργότερα στον καταυλισμό Λα Εζμεράλντα, όμως εξαφανίστηκε μυστηριωδώς από τα ραντάρ, ενώ στην περιοχή οι καιρικές συνθήκες δεν ήταν καλές.

Στο ελικόπτερο επέβαιναν 13 άνθρωποι: πέντε στρατιώτες που επρόκειτο να αλλάξουν ισάριθμούς συναδέλφους τους σε φυλάκιο, τέσσερις ιθαγενείς, κάτοικοι της ζούγκλας και τέσσερα μέλη του πληρώματος. Ήταν επίσης φορτωμένο με αρκετά εφόδια.

Επί πέντε ημέρες γίνονταν έρευνες για τον εντοπισμό του, ενώ το υπουργείο Άμυνας της Βενεζουέλας δεν έδωσε πληροφορίες για το πού εντοπίστηκε.

Όπως ανέφερε στον λογαριασμό του στοTwitter ο κυβερνήτης της Πολιτείας Αμαζόνας Λιμπόριο Γκαρούγια, το ελικόπτερο εντόπισαν μέλη της φυλής Γεκουάνα στις πλαγιές του Σέρο Ντούιντα, βουνού στη νότια Βενεζουέλα.





πηγή naftemporiki.gr

Ο Αντώνης Βάμβουκας στην εκπομπή της Χρύσας Αριάδνης Κουσελά, “ΕΡΤopen Πολιτισμός” σήμερα Παρασκευή 06/01/2017 στις 21:00. Συμπαρουσιάζει ο Σωτήρης Μπότας. Ο Αντώνης Βάμβουκας κάνει ποδαρικό στην πρώτη μας εκπομπή για το 2017. Μας έρχεται με νέες και παλιές επιτυχίες, live αυτή τη φορά με την κιθάρα του! Θα μας μιλήσει για όλα τα μουσικά νέα του, όπως για τη νεοσύστατη Φιλική Εταιρία Καλλιτεχνών και για οτιδήποτε νέο ετοιμάζει... Απόψε στις 21:00 συντονιστείτε στους 106,7 στα FM και διαδικτυακά www.ertopen.com/radio.

Ο μόνος τρόπος να προβλέψεις το μέλλον είναι να το δημιουργήσεις - Αβραάμ Λίνκολν

Άποψη

Η σύγκρουση ΗΠΑ & Γερμανίας που εκφράζεται ως κρίση παγκόσμιων διαστάσεων, αφορά στο δίλημμα: τι προϊόντα θα επικρατήσουν στην αγορά ώστε να εναρμονιστούν οι προδιαγραφές, προϊόντα με περισσότερη Τεχνολογία Πληροφορικής & Επικοινωνιών (στα οποία υπερτερούν οι ΗΠΑ) και των οποίων η διείσδυση είναι εν γένει πιο δημοκρατική; ή προϊόντα με λιγότερο ενεργειακό περιεχόμενο (στο οποίο υπερτερεί η Γερμανία) των οποίων η διείσδυση είναι πιο αυταρχική;

Με άλλα λόγια ο κύριος καυγάς είναι για το ποιος βάζει τους κανόνες και τι είδους κανόνες θα είναι αυτοί- συμφωνία ΤΤΙΡ. Η σύγκρουση αντανακλά τις ποσότητες ΤΠΕ και ενεργειακής τεχνολογίας που θα έχει ένα προϊόν, γεγονός που θα αποτυπώνεται στις προδιαγραφές του. Οι απόψεις των τεχνολογικά προηγμένων χωρών του πλανήτη ΗΠΑ και  Γερμανίας διίστανται και τα συμφέροντα συγκρούονται.

Η επιλογή αυτή κατευθύνει τις επενδύσεις, την κερδοφορία και τη δημοκρατία.

Όσο αθώες κι αν ακούγονται οι λέξεις  «κανονισμοί,  προδιαγραφές και πρότυπα«, αυτά είναι τα πραγματικά σύγχρονα όπλα των τεχνολογικά ισχυρών χωρών, έναντι των αδυνάτων, όπλα εισαγωγικής διείσδυσης ή αποτροπής εισαγωγών και όταν επιβάλλονται βίαια γίνονται όπλα μαζικής καταστροφής των χωρών, της οικονομίας και των ανθρώπων.

Είναι αυτά που έχουν δημιουργήσει τη μεγάλη αντιπαλότητα ΗΠΑ- ΕΕ σήμερα και είναι ένας άλλος σύνθετος- τεχνοκρατικός τρόπος προστατευτισμού των αγορών, που διευρύνει την έννοια του προστατευτισμού πέρα από την γνωστή και απλή εισαγωγή δασμών (tariff). Είναι το tariff equivalent of technical barrier- TBT, όπως το ονομάζουν οι τεχνοκράτες, ενώ παράλληλα, από την επιβολή του, θεωρείται ότι η αγορά είναι ελεύθερη.

Παράλληλα, οι Κανονισμοί είναι τα όπλα επιβολής  της Γερμανίας για την επικράτηση στην Ευρώπη, γεγονός που οδήγησε στο BREXIT.

Στο μέχρι σήμερα διαμορφωμένο παγκόσμιο status του εμπορίου, όπως ο μαθητής πρέπει να σέβεται τους κανονισμούς και την ιεραρχία, πρέπει να γίνονται σεβαστοί οι παγκόσμιοι κανόνες που έχουν συμφωνηθεί. Αν κάποια χώρα δεν τους σέβεται, προκαλείται αναστάτωση, πόσο μάλλον αν ο μαθητής ξεπέρασε το δάσκαλο σε έναν τομέα και θέλει να αλλάξει τους κανόνες. Ακολουθούν τιμωρίες και τα λοιπά. Ε, λοιπόν, αυτό νομίζουμε ότι βιώνει σήμερα ο κόσμος, όσον αφορά στις σχέσεις Ε.Ε & ΗΠΑ με αποτέλεσμα την παγκόσμια κρίση.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, αρχής γενομένης, εν συντομία, από το 2οΠΠ, γιατί αυτή είναι η συνέχεια της κρίσης που βιώνουμε σήμερα . Οι νικητές- σύμμαχοι του πολέμου, ΕΣΣΔ και Αμερικανοί, μοίρασαν την Ευρώπη και φυσικά την ηττημένη Γερμανία. Οι ΗΠΑ αντιμετώπισαν την τότε Δ. Γερμανία, ως την τεχνολογική ατμομηχανή, όπως πράγματι είναι, στην οποία θα στηριζόταν η επέκταση τους στην Ευρώπη, αρχικά οικονομική με το διμερές εμπόριο. Για την υλοποίηση αυτής της στρατηγικής χρειαζόταν να προσδεθούν σε ενιαίο άρμα όλες οι ευρωπαϊκές χώρες, το κάρο να σέρνει η Γερμανία και οι άλλες, ακόμα μεγάλες, αλλά λαβωμένες και εξασθενημένες δυνάμεις Αγγλία και Γαλλία (κουρασμένα άλογα) να συγκρατούν το άτι, φυσικά πάντα προσδεδεμένες στο κάρο. Οι χώρες αυτές αντιστάθηκαν, αλλά μετά υποχώρησαν, μέχρι που φτάσαμε στο ΒRΕΧΙΤ.

Ως τεκμήριο για τον παραπάνω ισχυρισμό θα παραθέσουμε την άποψη, σημαντικών παραγόντων της  πολιτικής σκηνής στην Αγγλία και τη Γαλλία.

Το 1945, μετά τον πόλεμο, το όραμα του Τσώρτσιλ ήταν να φτιαχτεί μια δομή στην Ευρώπη για την ειρήνη, την ασφάλεια και την ελευθερία, αλλά χωρίς να είναι η Αγγλία στην καρδιά αυτής της δομής.

Ο Lord Peter Shore, το 1972 βουλευτής των εργατικών, μαζί με άλλους 7 βουλευτές αντιτέθηκε ενεργά στην ένταξη της Βρετανίας στην Ε.Κ και στο δημοψήφισμα του 1975 πρωτοστάτησε υπέρ του ΟΧΙ στην ένταξη. Αλλά και ο ίδιος ο πρωθυπουργός Harold Wilson προειδοποίησε το λαό του για «βίαια παραβίαση της κυριαρχίας», όπως αποκάλυψαν τα πρακτικά του υπουργικού συμβουλίου. Επειδή όμως το κόμμα του είχε διχαστεί βαθιά μεταξύ του ΝΑΙ και του ΟΧΙ, δεν πήρε ευθέως θέση και χρησιμοποίησε πιο προσεκτικό λόγο στο διάγγελμα του τονίζοντας «είναι η δική σας ψήφος που θα αποφασίσει τώρα» και «τώρα είναι η ώρα που εσείς θα αποφασίσετε».

Το 1990,ο Lord Peter Shore ήταν κορυφαίος αντίπαλος της Συνθήκης του Μάαστριχτ και Ευρωσκεπτικιστής της οικονομικής ενοποίησης  «…οι φόβοι της πλειονότητας του Βρετανικού λαού, δεν είναι το αν θα χάσει την εθνική του ταυτότητα, αλλά το να χάσει την αυτοκυβέρνηση του και ακόμα, η διάβρωση της Βρετανικής δημοκρατίας, που συνεπάγεται η ένταξη στην Ε.Ε». Προφανώς, αυτοί ήταν οι φόβοι και των σκωτσέζων, σύμφωνα με το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, που έδειξαν ότι προτίμησαν την Αγγλία από τη γερμανική Ε.Ε

Στο μεταξύ, έγινε η επανένωση της Γερμανίας- 1990 και η χώρα προχωρούσε ασταμάτητα.

Στην χωρίς περιστροφές ομιλία του, το 1990, o Shore είπε: «όλο και περισσότερο πείθομαι ότι το πραγματικό κίνητρο πίσω από την Οικονομική και νομισματική ένωση της Ευρώπης, δεν έχει να κάνει με την οικονομία, αλλά είναι πολιτικά κινούμενη με δυο στόχους: την αποδυνάμωση της εξουσίας των εκλεγμένων κυβερνήσεων των εθνικών κρατών και την ενδυνάμωση των εξουσιών των ευρωπαϊκών οργάνων ανεξάρτητα αν είναι εκλεγμένα ή όχι. Η πρόβλεψη της οικονομικά ισχυρής ενωμένης Γερμανίας θέλει όλους εμάς σε πολιτική ένωση για να της βάζουμε χαλινάρι» (ελεύθερη μετάφραση)

Κλείνοντας την ομιλία του είπε: «πάνω απ’ όλα όλοι εμείς στο Κοινοβούλιο, ανεξάρτητα από κόμματα, πρέπει να αποφασίσουμε την υπεράσπιση του λαού μας, του έθνους μας και της δημοκρατίας μας».  (Speechby Peter Shore on the Delors Report (Bruges, 24 July 1990).

Μετά από αυτό τον συνεχάρηκε η Θάτσερ λέγοντας ότι βολιδοσκοπεί «όλο και περισσότερο όπως εγώ».

Πράγματι, ως πρώην πρωθυπουργός, η Μάργκαρετ Θάτσερ ήταν ανάμεσα στους υποκινητές των 22 ανταρτών του Συντηρητικού κόμματος το 1992 με πρωθυπουργό τον Τζον Μέγιορ, που στράφηκαν ενεργά κατά της Συνθήκης και είπε ότι αυτή ποτέ δεν θα ψήφιζε μια τέτοια συνθήκη. (wiki)

Οι παρεμβάσεις ήταν διαρκείς, ως το 2014, όπου οι συντηρητικοί κεντροδεξιοί βουλευτές έστειλαν επιστολή στον πρωθυπουργό με την οποία τον καλούσαν να δώσει στο Κοινοβούλιο τον πλήρη έλεγχο της νομοθεσίας, χτυπώντας το καμπανάκι για τους κανόνες λειτουργίας της ενιαίας αγοράς, δηλαδή του εμπορίου και αποκαλώντας την Ε.Ε αντιδημοκρατικό έργο. Το ίδιοέκανανκαι μεμονωμένοι Εργατικοί παράγοντες.

Τα πράγματα είχαν ωριμάσει για το ΒRΕΧΙΤ και μετά από λίγο ο Πρωθυπουργός Κάμερον δεσμεύτηκε για το δημοψήφισμα που οδήγησε με απόφαση του λαού της Bρετανίας  στην έξοδο από την Ε.Ε.

Ο διευθυντής του World Pensions Forum, M. Nicolas Firzi αποφάνθηκε ότι η προεκλογική συζήτηση για το ΒRΕΧΙΤ πρέπει να ειδωθεί υπό το πρίσμα της ευρύτερης οικονομικής ανάλυσης των Ευρωπαϊκών νόμων και Κανονισμών σε σχέση με τον Αγγλικό νόμο «κάθε χρόνο το βρετανικό κοινοβούλιο αναγκάζεται να περνάει δεκάδες νέα νομοθετήματα που αντανακλούν τις τελευταίες οδηγίες της Ε.Ε που έρχονται από τις Βρυξέλλες, μια άκρως αντιδημοκρατική διαδικασία, γνωστή ως «μετατόπιση» (transportation). Αργά, αλλά με βεβαιότητα, αυτοί οι νέοι νόμοι που υπαγορεύονται από τους Ευρωπαίους Επίτροπους, κατακτούν την Αγγλική νομοθεσία και θέτουν στις αγγλικές επιχειρήσεις και τους πολίτες, έναν αυξανόμενο όγκο προβληματισμών με ιδιότροπες ρυθμίσεις σε κάθε πεδίο».

Από τη μεριά της Γαλλίας τώρα. Το 1950 προτάθηκε από τον  Υπουργό εξωτερικών της Γαλλίας Robert Schuman η δημιουργία της Ευρωπαϊκής  Ένωσης Χάλυβα και Άνθρακα για να σταματήσει η εχθρότητα μεταξύ Γαλλίας και Γερμανίας και να δοθεί πρόσβαση σε πρώτες ύλες – κάρβουνο- στην Γερμανία από την περιοχή Ρουρ και Σάαρ , καθώς στο μεταξύ είχαν αρθεί κάποιες από τις απαγορεύσεις για βιομηχανική παραγωγή στη Γερμανία ( η Γαλλία απέσπασε το 1947 το Saarland από τη Γαλλία με τη στήριξη των ΗΠΑ, το επέστρεψε το 1957 στη Γερμανία και μέχρι το 1981 είχε δικαιώματα συνεκμετάλλευσης – wiki)

Τότε, η γκωλική σύμβουλος του Προέδρου Πομπιντού και αργότερα του Σιράκ, Μarie France Geraud κατηγόρησε ανοιχτά τονJean Monnet, άνθρωπο που είχε πρωτοστατήσει στο παρασκήνιο για τη δημιουργία Ομόσπονδης Ευρώπης, για την «καταστροφή της Εθνικής κυριαρχίας της Γαλλίας». Δεν δίστασε να τον κατηγορήσει ανοιχτά για «πράκτορα των Αμερικάνων, που δεν ξέρουμε ακόμα πόσα πήρε, με στόχο την καταστροφή της γαλλικής δύναμης».

Οι συμφωνίες πήγαιναν κι έρχονταν και η ουσία ήταν μία: πως θα ενθαρρυνθεί  η Γερμανία – τεχνολογικά πρωτοπόρος – στην προσπάθεια  να κυλήσει ξανά η μηχανή της παγκόσμιας κερδοφορίας που είχε μείνει στάσιμη, αφού θα τελείωνε η περίοδος της μεταπολεμικής ανοικοδόμησης, δηλαδή πως θα παραχθούν και θα διατεθούν νέα προϊόντα με υψηλή προστιθέμενη αξία.  Να επισημάνουμε εδώ ότι η Αμερική ήταν και είναι εστιασμένη στις επενδύσεις για την εξέλιξη των συστημάτων πληροφορικής στα οποία είναι πρωτοπόρα (με τις google, facebook ελέγχει σήμερα όλο τον κόσμο) και όχι τόσο στην καρδιά της παραγωγικής διαδικασίας, γιατί όλα τα κεφάλαια είναι πεπερασμένα.

Και να, κατά τα τέλη του 1970, η εμπνευσμένη μαγική λέξη- θαύμα: το όνομα αυτής «περιβάλλον». Παράλληλα, όταν το κερδοφόρο δυναμικό του έδειχνε να εξαντλείται εν μέρει, γιατί πουλήθηκαν πολλές εγκαταστάσεις (π.χ βιολογικοί καθαρισμοί, συστήματα απορρύπανσης κλπ ) εξελίχθηκε σε «κλιματική αλλαγή» και «πράσινη ανάπτυξη».

Στο επικοινωνιακό επίπεδο, η προώθηση του νέου μοντέλου ανάπτυξης ήταν μια συντονισμένη και επιτυχής προσπάθεια που κατάφερε να το αναγορεύσει μέσα από παγκόσμια όργανα, ΜΚΟ και πολυμερείς συμφωνίες με πλανητική κατεύθυνση ως νέα θρησκεία. Καθώς στο μυαλό των ανθρώπων, θρησκευόμενων ή μη, τα ακραία δίπολα υπεραπλούστευσης έχουν προεξάρχουσα θέση (άσπρο- μαύρο, ο καλός και ο κακός), δεν ήταν δύσκολο να πειστεί η κοινή γνώμη για κάτι τόσο «αγνό» και να καταστεί παγκόσμια θρησκεία, κυρίως στη Δύση, με χαρακτηριστικά «πίστευε και μη ερεύνα».  Στο εγχείρημα συσπειρώθηκαν και συστρατεύτηκαν πανεπιστημιακοί (πανεπιστημιακή καλύπτρα), ο Πάπας, ο Πατριάρχης (μετά από δυσκολίες), τα ΜΜΕ (με ιδιαίτερη ευκολία) κλπ , άλλοι από πίστη, άλλοι από αγαθότητα, άλλοι γιατί είχε ψωμί κι άλλοι γιατί εν τέλει έπρεπε να ζήσουν.

Με άλλα λόγια, θα σας πω ένα παραμύθι: σε μια μεγάλη πόλη, έχει μπει η άνοιξη, κάθονται δυο στο πάρκο σ’ ένα παγκάκι και ο ένας-ο πονηρός αρχίζει την κουβέντα: τι ωραία μέρα σήμερα, μπήκε η άνοιξη, τι ωραίο το πράσινο, η φύση! Απαντάει ο αφελής: πράγματι, και δυστυχώς κινδυνεύουμε να τη χάσουμε σ΄ αυτή την πόλη που ζούμε. Ξαναλέει ο πονηρός: τι καλά που θάτανε να μην έβγαζε κι εκείνο το φουγάρο! Ούτε συζήτηση, απαντάει ο αφελής. Κι έτσι, ο αφελής που είχε στο μυαλό του πρασινάδες ενώ ο πονηρός τα  κέρδη, έχασε τη δουλειά του, ο πονηρός αύξησε τα κέρδη του, ενώ το φουγάρο συνέχισε να βγάζει από τη μακρινή Κίνα όπου μετακόμισε, καθώς η ρύπανση, ως γνωστόν, σύνορα δεν αναγνωρίζει.

Από την  παραπάνω μυθοπλασία δεν συνάγεται ότι δεν θάπρεπε να αλλάξει ένα σπάταλο μοντέλο ανάπτυξης και να αντικατασταθεί με ένα πιο ορθολογικό και μετριοπαθές μοντέλο, απ΄ το οποίο θα είχε όφελος όλη η ανθρωπότητα. Όμως, το μοντέλο που επιλέχθηκε ήταν βίαιο και καταστροφικό για την πλειονότητα των χωρών και άλλαξε δραματικά τις ισορροπίες, προκαλώντας μεγάλη ανισότητα.

Επειδή τα πράγματα στις πραγματικές συνθήκες δεν είναι άσπρο- μαύρο, αλλά έχουν όλες τις αποχρώσεις όλων των χρωμάτων, έτσι είναι και οι τεχνολογίες. Άλλες, έχουν μεγαλύτερο ειδικό βάρος, άλλες μικρότερο και άλλες είναι απλώς μύθος. Επειδή δεν μπορεί να υπάρξει μηδενική επιβάρυνση από καμιά ανθρώπινη δραστηριότητα, ούτε ακόμα και από την ίδια τη ζωή. Σύμφωνα με την επικρατούσα άποψη, που θεωρεί ως επιβάρυνση  το διοξείδιο του άνθρακα, το οποίο βασικά είναι πηγή ζωής για τον πλανήτη και αέριο εν ανεπαρκεία στη γη, ο άνθρωπος εκπνέει διοξείδιο του άνθρακα και μάλλον κινδυνεύει να ενοχοποιηθεί γι΄αυτό- δεν το είδαμε ακόμα, αλλά είδαμε να ενοχοποιούνται οι αγελάδες  που αναπνέουν και των οποίων οι ακαθαρσίες συμβάλουν στην κλιματική αλλαγή! Ο πλανήτης γίνεται ολοένα και περισσότερο παράλογα περιβαλλοντοκεντρικός και λιγότερο ανθρωποκεντρικός, η ανθρώπινη ζωή απαξιώνεται.

Τέθηκε λοιπόν η στρατηγική, το marketing, η τεχνολογική έρευνα άρχισε να εφαρμόζεται και να αποδίδει. Αλλά, κάθε στρατηγική για να εφαρμοστεί αποδοτικά χρειάζεται ένα εξίσου ικανό εκτελεστικό σκέλος, που θα οδηγήσει στην προώθηση του νέου στρατηγικού μοντέλου. Και πρέπει να είναι το ίδιο δυνατή η εκτέλεση  για να είναι αποτελεσματική. Έτσι, επιστρατεύονται οι Κανονισμοί για τα κράτη και οι προδιαγραφές για τα προϊόντα και φτιάχτηκαν κοινοί κανόνες.

Όπως είναι ευνόητο, οι πιο ανεπτυγμένες τεχνολογικά χώρες, έχουν το πλεονέκτημα να θέτουν προδιαγραφές για τα προϊόντα και τη δύναμη να τις επιβάλλουν νομοθετώντας τους Κανονισμούς για τα κράτη. Παράλληλα, έχουν τη δύναμη να στηρίξουν τις δικές τους επιχειρήσεις και να κλείσουν άλλες ανταγωνιστικές επιχειρήσεις αν δεν συμμορφωθούν, δηλαδή αν δεν αγοράσουν τις τεχνολογίες τους. Και όσο συσσωρεύουν κέρδη, τα επανεπενδύουν στην έρευνα, οι τεχνολογίες εξελίσσονται περισσότερο και η ανισότητα βαθαίνει. Όσο τα όρια εκπομπών ρύπων ή κατανάλωσης ενέργειας χαμηλώνουν, τόσο οι Κανονισμοί γίνονται αυστηρότεροι και τόσο περισσότερο καθιστούν τις τεχνολογικά προηγμένες χώρες ισχυρότερες αφού μπορούν να κάνουν περισσότερες εξαγωγές και να μειώνουν τις εισαγωγές, αυτό ζούμε σήμερα στη Γερμανική Ευρώπη.

Παράλληλα, οι κατευθύνσεις των τεχνολογικών καινοτομιών μεταξύ των συμμάχων ήταν αποκλίνουσες, και έτσι έμπαιναν διαφορετικές προδιαγραφές.

Με ένα απλό παράδειγμα. Εάν φερειπείν  η Ε.Ε θέσει προδιαγραφή σε ένα προϊόν για να εισαχθεί και να κυκλοφορεί στην αγορά της Ε.Ε να ενσωματώνει π.χ 10% σε ανανεώσιμη ενέργεια (η Γερμανία έχει 10,7%), τότε έχε αυτομάτως απαγορεύσει τις εισαγωγές προϊόντων από Κορέα (0,7%), Ρωσία(2,8%), Αγγλία(4,5%), Ιαπωνία(4,2%), Αυστραλία(4,6%), Ισραήλ(4,88%),ΗΠΑ (6,3%) κλπ (στοιχεία ΟΑΣΑ) και έχει υπερκαλύψει τις προδιαγραφές των χωρών αυτών, που έχουν τεθεί βάση διεθνών συμφωνιών, αυξάνοντας τις εξαγωγές της.

Η Γερμανία επέβαλλε μέσω των Κανονισμών σ τις άλλες χώρες της Ευρώπης να ενσωματώσουν τεχνολογίες ΑΠΕ στο ενεργειακό τους μίγμα, σε ένα καθορισμένο ποσοστό (η Ελλάδα έχει σήμερα 6,03%), ώστε ο Μέσος όρος να βγαίνει ψηλός, συνυπολογίζοντας τη συνεισφορά των χωρών του βορά σε υδροηλεκτρικά, καθώς ξέρουμε από τη γεωγραφία, ότι οι χώρες αυτές είναι οι χώρες του νερού (Νορβηγία 46,9%).

Ο φόβος των ΗΠΑ είναι ότι η επιθετική τεχνολογική και στρατηγική επικράτησης της Ε.Ε θα φέρει αντίθετο από το αναμενόμενο αποτέλεσμα και αφενός θα πλήξει τα οικονομικά οφέλη των ΗΠΑ στο διμερές διατλαντικό εμπόριο, αφετέρου θα πλήξει τη δημοκρατία και τις συνθήκες ελεύθερου εμπορίου μέσω του έμμεσου προστατευτισμού, δηλαδή θα οδηγήσει τους λαούς να επαναστατήσουν. Επειδή,  οι min  προδιαγραφές, που είναι στοιχείο υπεροχής της τεχνολογικής Δύσης,  έχουν έννοια αν οι καταναλωτές έχουν την εισοδηματική ικανότητα να αγοράζουν προϊόντα με προστιθέμενη αξία. Αλλιώς, θα στραφούν στα φθηνά προϊόντα της Κίνας, ενισχύοντας την οικονομία της και τις βλέψεις ισχύος της στον πλανήτη. Πιο απλά, η πολιτική των ΗΠΑ φαίνεται  να είναι πιο μετριοπαθής σήμερα για τους λαούς από την πολιτική της Γερμανίας, εννοείται ότι πάντα υπό το πρίσμα της κερδοφορίας και της κυριαρχίας στον πλανήτη.

Το μεγάλο πρόβλημα της ανθρωπότητας είναι η ανισότητα και αυτό  αναγνωρίζεται σε όλες τις παγκόσμιες συσκέψεις, G20 κ.α, όπως λέειο διευθυντήςτου Παγκόσμιου Οργανισμού Εργασίας- ILO και το ΔΝΤ  παραδέχεται ότι η ανισότητα είναι επικίνδυνη για την ανάπτυξη και τις κοινωνίες.

Εις βάθος – Ποιος βάζει τους Κανόνες

Για να επανέλθουμε, οι Κανονισμοί, που ψηφίζονται από μη εκλεγμένα όργανα, έχουν μεγαλύτερη βαρύτητα στη νομοθετική ιεραρχία ακόμα και από το Νόμο. Με ένα παράδειγμα από  την εγχώρια νομοθεσία. Ο βασικός νόμος 1650/86 για το περιβάλλον είναι ένα ωραίο όραμα και ευχολόγιο, που είναι εύκολο να περάσει από τη βουλή με συναίνεση. Αλλά, αυτό που τον καθιστά πρακτικά ενεργό είναι οι εκατοντάδες Κοινές Υπουργικές Αποφάσεις που θα τον θέσουν σε εφαρμογή (που υπογράφουν οι υπουργοί και δεν περνάνε από τη Βουλή). Κι εκεί αρχίζουν τα δύσκολα για τη βιομηχανία, ή θα επενδύσει σε νέα απορρυπαντικά συστήματα, ενέργεια κλπ  ή θα κλείσει και όποιος αντέξει. Όσο πιο αυστηρά είναι τα πρότυπα, τόσο πιθανότερο είναι να κλείσει καθώς δεν θα μπορεί να στηρίξει αντίστοιχες επενδύσεις.

Κατ΄ αντιστοιχία λειτουργούν οι εφαρμοστέοι Κανονισμοί της Ε.Ε, που έχουν σε αντίθεση με τις Οδηγίες Υποχρεωτικό χαρακτήρα. Στα παραρτήματα- Annexes- δηλαδή στα ψιλά γράμματα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, ενός μη εκλεγμένου οργάνου, κρίνονται όλα.

Συμφώνησαν λοιπόν, ως μέχρι πρόσφατα, οι σύμμαχοι της δύσης οι ισχυροί της τεχνολογίας, ΗΠΑ και Ε.Ε (Γερμανία) ότι, για να μπουν φραγμοί στις εισαγωγές από τρίτες χώρες και να προωθηθούν οι εξαγωγές, τα προϊόντα πρέπει να φέρουν ένα minimum προδιαγραφών. Οι προδιαγραφές, όπως γίνεται εύκολα κατανοητό, περιγράφουν εμμέσως τεχνολογίες, δηλαδή στηρίζονται στη γνώση, στις εφαρμοσμένες τεχνολογίες που μπορεί να προσδώσουν στο κάθε προϊόν ή διαδικασία ή υπηρεσία, κάποια χαρακτηριστικά. Άλλα μπορεί να σχετίζονται με την ασφάλεια, άλλα με την ευκολία χρήσης, άλλα με την εξοικονόμηση ενέργειας που επιτυγχάνουν κοκ Οι τεχνολογίες των ΗΠΑ και της Ε.Ε προσδίδουν χαρακτηριστικά, με άλλη βαρύτητα η κάθε μια. Οι χώρες που δεν έχουν αναπτύξει τεχνολογίες μέσα στην Ε.Ε είναι αναγκασμένες να τις αγοράζουν από τη Γερμανία για να μπορούν να πωλούν προϊόντα τους στο διακοινοτικό εμπόριο.

Για το διατλαντικό εμπόριο, μεταξύ ΗΠΑ και Ε.Ε, όταν οι δύο τεχνολογικές δυνάμεις είχαν  πάνω κάτω παρόμοια τεχνολογική βάση, υπέγραψαν ένα Μemorandum of Understanding και έτσι οι εισαγωγές- εξαγωγές έβαιναν στα επιθυμητά επίπεδα, μέσα και από νομοθετήσεις του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου. Όταν οι ΗΠΑ σταμάτησαν να την έχουν δηλαδή είτε επειδή έμειναν πίσω τεχνολογικά σε ένα τομέα, είτε επειδή είναι πιο μετριοπαθείς οι Αγγλοσάξονες έναντι των Γερμανών, όπως έχουμε εξηγήσει σε άλλο γραπτό και οι Γερμανοί σήκωσαν παντιέρα, φτάνουμε στην ΤΤΙΡ και τον Τράμπ.

Εν ολίγοις, όταν οι σύμμαχοι μπορούν να δράσουν από κοινού, ώστε οι κοινές προδιαγραφές να επικρατήσουν, κανένα πρόβλημα, αν όχι, υπάρχει πρόβλημα στον κόσμο κι αλλάζουν οι συμμαχίες.

Εκτός αυτού, να λάβουμε υπόψη  δυο ακόμα παράγοντες, που νομίζουμε ότι ισχύουν. Οι τεχνολογίες πληροφορικής δεν αποδίδουν σήμερα τα αναμενόμενα κέρδη, ενώ οι τεχνολογίες κλιματικής αλλαγής είναι πολύ πιο προσοδοφόρες. Επί πλέον, οι χώρες που κερδίζουν στην κλιματική αλλαγή, κερδίζουν και στο χρηματιστήριο των ρύπων πουλώντας τα δικαιώματα τους σε λιγότερο προηγμένες τεχνολογικά οντότητες και σύμφωνα με τις αλλαγές της 3^ηςφάσης 2013-2020 στο μηχανισμό δικαιωμάτων ETS της Ε.Ε, η Ε.Ε θα κερδίζει περισσότερα.

Οι διατλαντικές εμπορικές συναλλαγές ανέρχονται σε 5,5 τρις δολάρια ετησίως και αποτελούν το 35% του παγκόσμιου ΑΕΠ, σε όρους αγοραστικής αξίας.

Οι ΗΠΑ έχουν στην Ε.Ε επενδύσεις 2,3 τρις και η Ε.Ε στις ΗΠΑ 1,7 τρις, που παράγουν 5,5τρις πωλήσεις ετησίως. Αλλά τα προϊόντα παράγονται με διαφορετικά πρότυπα για την κάθε αγορά και αυτό αποβαίνει μη αποδοτικό και δεν αποφέρει τον ίδιο βαθμό κερδοφορίας για τους δυο εταίρους της συναλλαγής.

Τα τεχνολογικά εμπόδια  που προαναφέραμε, μεταξύ ΗΠΑ και Ε.Ε σήμερα αποτιμώνται σε 15-72% στα βιομηχανικά προϊόντα και στην αγροδιατροφή, ανάλογα με τον κλάδο. Με την ΤΤΙΡ υπολογίζεται να μειωθούν στο 50% που θα οδηγήσει σε αύξηση 56% των οικονομικών οφελών. Με άλλα λόγια η Ε.Ε θέτει υψηλά εμπόδια στις εξαγωγές των ΗΠΑ στην αγροδιατροφή, στα περιβαλλοντικά standards και στις μεταφορές, στο διατλαντικό εμπόριο. Ο πρόεδρος Ομπάμα εξέδωσε την Order 13609 με την οποία προτρέπει «το σώμα που καταρτίζει τους Κανονισμούς να γίνει πιο ενεργό, ειδικά στις σχέσεις με την Ε.Ε».(πηγή: Rule-Makers or Rule-Takers? Exploring the Transatlantic Tradeand Investment Partnership, Daniel S. Hamilton & Jacques Pelkmans)

Αυτό που δεν εκτίμησαν οι Γερμανοί, ήταν η στρατηγική που ακολουθούν οι αγγλοσάξονες, κάτω από συνθήκες μεγάλης αβεβαιότητας σε πολύ ευμετάβλητες αγορές. Αυτή, σύμφωνα με την καθηγήτρια του Πανεπιστημίου της Columbia, Gunther,είναι ότι οποιαδήποτε ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα θα πρέπει να είναι παροδικά.

Για να συνοψίσουμε τις διεργασίες που εξέλεξαν τον Τραμπ και τη στροφή του κόσμου, που αναμένεται στο νέο έτος: οι ΗΠΑ πίεζαν τη «σύμμαχο» Γερμανία να συγκλίνουν κοινά οι προδιαγραφές, αλλά η Γερμανία έχει ισχυροποιηθεί στις περιβαλλοντικές/ενεργειακές τεχνολογίες και αντιθέτως θέτει αυστηρότερα περιβαλλοντικά κριτήρια που γονατίζουν πρώτα απ’ όλα τους Ευρωπαίους και τις μεγάλες επιχειρήσεις , συμπεριλαμβανομένων των διυλιστηρίων
Έτσι, οι Άγγλοι φεύγουν γιατί πλήττεται η ανεξαρτησία τους και το εμπόριο από τους περιορισμούς των προδιαγραφών.

Στις ΗΠΑ εκλέγεται ο Τράμπ , με σύνθημα τη δραστική αλλαγή στρατηγικής των ΗΠΑ (τον χαρακτηρίζουν μισότρελο, θυμηθείτε ότι το ίδιο λέγανε τρελό τον Χίτλερ, γιατί έτσι βόλευε) και λέει τέρμα το παραμύθι, το μοντέλο δεν προχωράει, ενισχύει την Κίνα  και γι αυτό αλλάζουμε στρατηγική. Αλλάζουμε πλεύση και συμμάχους, γι’ αυτό η στροφή στη Ρωσία. Θα βγάζουμε κέρδος από τη βελτίωση του καυσίμου κι όχι από την υποκατάσταση του με βιοκαύσιμα.
Οι Γερμανοί πανικοβάλλονται που δεν μπορούν να κατευθύνουν τους κανόνες εκεί  που θέλουν, όπως π.χ στα βιοκαύσιμα  και αναμένουμε να γίνουν πιο επιθετικοί

Ο φτωχός καταναλωτής μπορεί να καταναλώσει μόνο φθηνά προϊόντα και με τα σήμερα ισχύοντα κερδισμένη θα βγεί η Κίνα.  Και αντιδρούν οι δημοκρατικοί γιατί ποιος ξέρει που έχουν επενδύσει και ποιος τους στήριξε. Και έρχεται η ΤΤΙΡ, τεχνοκρατική, αλλά πρωτίστως πολιτική διμερής συμφωνία να διορθώσει τα πράγματα, τους Κανονισμούς , με αξιώσεις να ρυθμισθούν και θέματα μισθών, ωραρίου κλπ Η Γερμανία, σαν καλός μαθητής αντιδρά γιατί  δε θέλει να πάθει από τις ΗΠΑ ότι έκανε η ίδια (με την καθοδήγηση των ΗΠΑ) στις άλλες χώρες της Ευρώπης. Και όλη η Ευρώπη αντιδρά, χωρίς να ξέρει ακριβώς  το γιατί, επειδή η συμφωνία δεν έχει δει το φως της δημοσιότητας, είναι πολύπλοκη και αναφέρεται σε προδιαγραφές.

Και οι μικρές χώρες της Ευρώπης αντιδρούν και στους δυο αποικιοκράτες, τα πράγματα είναι ακόμα θολά, οι μικρές χώρες είναι εγκλωβισμένες στην Ε.Ε και έχουν το δίλημμα τι να διαλέξουν: ΔΝΤ (ΗΠΑ) ή θεσμοί (Ε.Ε Γερμανία,) που είναι αντίστοιχο με το δίλημμα: ποιον να διαλέξω να μου πάρει το σπίτι, την τράπεζα ή την εφορία, τι να πληρώσω πρώτα τη δόση ή τη ρύθμιση. Το σίγουρο είναι ότι εν τέλει οι άνθρωποι παίρνουν μια απόφαση, όποια κρίνουν ως πιο επωφελή, όπως έκαναν και οι Άγγλοι.  Αν δεν κάνεις κάτι είναι σίγουρο ότι κάποιοι άλλοι το κάνουν για σένα.

Για όλα τα παραπάνω, έχουμε την άποψη  ότι αν δεν αλλάξει το δυτικό μοντέλο ανάπτυξης, οι μελλοντικές επαναστάσεις αφενός στις αδύναμες χώρες θα έχουν εθνικοαπελευθερωτικά χαρακτηριστικά απέναντι στις δυνάμεις κατοχής για την ελεύθερη οικονομία και το εμπόριο με δημοκρατική κατεύθυνση, όπως επέλεξε πρόσφατα η Αγγλία. Στις δε ισχυρές χώρες θα επαναληφθεί η βίαια Γαλλική επανάσταση  για την απελευθέρωση του εμπορίου και κατά της ανθρώπινης απαξίας, με τα ίδια συνθήματα: Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφοσύνη (Liberté, égalité, fraternité)

Αν κάποια από  τις ισχυρές δυνάμεις καταφέρει να γίνει εγγυητής της δημοκρατικής ανάπτυξης, θα κερδίσει το παγκόσμιο παιχνίδι και θα αποτρέψει την ακραία βία.

Ένα Νέο Μοντέλο Ανάπτυξης έχει ανάγκη σήμερα ο κόσμος και πρέπει να αναζητηθεί, με μετριοπαθείς προβλέψεις (με μικρότερο ρίσκο, γιατί όποιος πάει για τα πολλά χάνει και τα λίγα) και επενδύσεις των κρατών στην επιστημονική έρευνα. Αλλιώς, θα επικρατήσει στον πλανήτη ο αυταρχισμός,  με τραγικά αποτελέσματα στη μείωση του δυτικού πληθυσμού, καταγράφοντας μια μελανή σελίδα στην ανθρωπότητα. Οι ισχυροί αποφασίζουν και οι ανίσχυροι πολίτες ως ορθολογικοί καταναλωτές μπορούν να πιέζουν και να επηρεάζουν,  με όπλο τις προτιμήσεις τους στα προϊόντα που θέλουν και μπορούν να αγοράσουν.

Κατερίνα Μπερλή

Πηγή :www.analyst.gr

O Ντόναλντ Τραμπ απείλησε χθες την Toyota με αντίποινα επιβολής τελωνειακών δασμών εάν η γιαπωνέζικη αυτοκινητοβιομηχανία προχωρήσει στα σχέδιά της για την κατασκευή ενός εργοστασίου στο Μεξικό με στόχο την παραγωγή οχημάτων που προορίζονται για την αγορά των ΗΠΑ.
«ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ! Κατασκευάστε εργοστάσια στις ΗΠΑ ειδάλλως πληρώστε μεγάλους τελωνειακούς δασμούς» ήταν το μήνυμα που ανήρτησε στο Twitter ο εκλεγμένος πρόεδρος κι αφού είχε διατυπώσει παρόμοιες απειλές την Τρίτη εναντίον της αμερικανικής General Motors.

Στο tweet του, ο επόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ αναφέρθηκε σε ένα «νέο εργοστάσιο» που ο ιαπωνικός όμιλος προτίθετο να κατασκευάσει στη «Μπάχα, στο Μεξικό» για την παραγωγή μοντέλων Corolla.
Μετά την ανάρτηση του μηνύματος, η μετοχή της Toyota κατέγραφε πτώση 0,55% γύρω στις 20.40 ώρα Ελλάδας στη Γουόλ Στριτ.




ΑΠΕ

Δήλωση του Μανώλη Γλέζου: "Τρομοκράτης" έξι ετών"
από την ιστοσελίδα της κίνησής του «Ενεργοί Πολίτες»
Ακόμα και στα χρόνια του εμφυλίου και αργότερα, στο μετεμφυλιακό αυταρχικό κράτος που με ευκολία έστηνε στρατοδικεία και καταδίκαζε σε θάνατο τους αντιπάλους του, υπήρχε σεβασμός  στη μητρότητα και στα ανήλικα παιδιά των αγωνιστών που σερνόντουσαν στις φυλακές και τα εκτελεστικά αποσπάσματα.
 Ποια λογική και ποια ηθική οδήγησαν, στο σημερινό εξευτελισμό του σύγχρονου Ελληνικού κράτους;
 Ζηλέψαμε τον Ερντογάν; 
 Πήραμε τη θέση του Κρέοντα;
 Από την σημερινή αχαρακτήριστη συμπεριφορά των κρατικών λειτουργών
εκείνων που φέρονται με αυτό τον τρόπο και αυτές τις αποφάσεις σε  ένα εξάχρονο παιδί, το παιδί της Πόλας Ρούπα, ευθέως πλήττεται η αξιοπιστία και η ηθική υπόσταση των μηχανισμών εκείνων που ισχυρίζονται ότι εκπροσωπούν τη νομιμότητα το κράτος, την κοινωνία , όλους μας.
 Οι πρακτικές αυτές δεν συνάδουν με τις παραδόσεις μας, την Συνταγματική νομιμότητα, την Ηθική, την Ανθρώπινη Κοινωνία όλη.
 Να παραδοθεί άμεσα το εξάχρονο παιδί στη γιαγιά του και τη θεία του. 
 Ήδη η πολύωρη κράτησή του αποτελεί ντροπή για όλους μας.


                                                                   Μανώλης Γλέζος

Του Νίκου Κορόβηλα

Σε αυτό το άρθρο δεν θα είμαι αντικειμενικός. Θα είμαι υποκειμενικός και συναισθηματικά φορτισμένος, για να «κλέψω» μια ατάκα, από την ομιλία της Ζωής Κωνσταντοπούλου στο νομοσχέδιο για την ΕΡΤ.

Δηλώνω ευθύς εξ’ αρχής ότι τούτη γυναίκα με έχει πάρει… αιχμάλωτο. Ίσως να φταίει και το όνομα. Ζωή η σύζυγός μου, που… τυφλώθηκε και έχει μείνει μαζί μου 30 και πλέον έτη, Ζωή και ετούτη. Έχω βαθιά πλέον ριζωμένη μέσα μου την πεποίθηση, ότι δεν πιστεύω σε πολιτικές, αλλά σε πολιτικούς. Εξηγώ. ΠΑΣΟΚ ήταν ο Κουτσόγιωργας, ΠΑΣΟΚ και ο Γεννηματάς. Ο νοών νοείτω.

Έχω μάθει, 49 και πλέον έτη στο κουρμπέτι, να ξεχωρίζω τους ανθρώπους από τη ματιά. Δεν λέω σε καμία περίπτωση ότι η συγκεκριμένη μέθοδος είναι αλάνθαστη ή ο κύριος τρόπος… ψυχογραφήματος για οποιονδήποτε γνωρίζω ή συναναστρέφομαι. Αποτελεί, όμως, ένα καλό κριτήριο. Από την πρώτη ημέρα που συναντήθηκαν τα βλέμματά μας, ήταν και καιρός… πολέμου, στην υπό αυτοδιαχείριση ΕΡΤ, είδα μια λάμψη σπάνια. Καθαρή. Φωτεινή ως άλλο ήλιο.

Για τους περισσότερους πολιτικούς θεωρούσα ότι αποτελούν την κάστα ανθρώπων που… μπροστά στην κάμερα δίνουν στο παιδάκι ένα γλυφιτζούρι και την ώρα που το παίρνουν αγκαλιά το παίρνουν πίσω στα μουλωχτά. Δεν το κρύβω πως είχα πάψει να πιστεύω στη συγκεκριμένη… φυλή. Μόνο δεινά είχε επιφέρει σε αυτή τη χώρα, αλλά και γενικότερα.

Είδα πολιτικούς να μεταλλάσσονται από τη στιγμή που η εξουσία τους έπαιρνε το μυαλό. Λες και όλοι τους ήταν θιασώτες του Πολέμου των Άστρων και του Άνακιν Σκάιγουόκερ. Λες και τους απορροφούσε όλους η σκοτεινή πλευρά της δύναμης. Επειδή δε, εδώ, η ζωή μας δεν είναι αμερικανικός κινηματογράφος, η μετάνοια στο τέλος σίγουρα δεν χαρίζει τη λύτρωση.

Η πορεία Ζωής ήταν σε ευθεία γραμμή. Καθαρή ρότα. Δίχως τεθλασμένες. Γεμάτη πάθος. Ένα… εσώτερο πυρ που έδειχνε να φουντώνει ολοένα και περισσότερο, όταν όλα έδειχναν χαμένα. Η λέξη: ρίψασπις, φάνταζε άγνωστη στο δικό της λεξικό. Όπως και στο δικό μου. Χαμένες μάχες, άλλωστε, είναι όσες δεν δίνονται. Η ομιλία της για τον Νίκο Ρωμανό, μάλιστα, θεωρώ ότι θα διδάσκεται τα επόμενα χρόνια σε σεμινάρια. Στην μικρή μου κόρη, την Άλκηστις, έφερε δάκρυ κορόμηλο και συνάμα ένα πρότυπο. Μια κατεύθυνση. Είδε κάτι που κανένας πολιτικός δεν της είχε δείξει. Στα 16 της, άλλωστε, τους αμφισβητούσε όλους. ΟΧΙ ΠΙΑ. ΥΠΑΡΧΕΙ Η ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ. Η δικηγορία αποτελούσε στόχο της. Τώρα πια τα ανθρώπινα δικαιώματα βρίσκονται σε πρώτη μοίρα.

Η εκρηκτική βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ έγινε Πρόεδρος της Βουλής. Θα μπορούσε κάλλιστα να επιλέξει τον δρόμο του Υπέρ-Υπουργείου Εσωτερικών. «Χλίδα», «Πουλ Μουρ» και άγιος ο Θεός. Τα αξιώματα όμως δεν φαίνεται να βρίσκονται στις προτεραιότητές της. Προτίμησε την Προεδρία της Βουλής. Ένα «αξίωμα» σε φθίνουσα πορεία. Μέχρι πρότινος ένας… τίτλος τιμής. Σε οκτώ σχεδόν μήνες με άοκνη προσπάθεια προσπάθησε να τον φέρει εκεί που κανονικά πρέπει να βρίσκεται. Τρίτο στην πολιτειακή βαθμίδα. Αν υπήρχε μετρητής φυσικής παρουσίας στο κοινοβούλιο η Ζωή σε αυτό το οκτάμηνο θα πρέπει να έχει υπερκεράσει προκατόχους της με… τετραετή θητεία.

Το προσωπικό κόστος τώρα… Ως Πρόεδρος της Βουλής πληρώνονταν το μισθό του βουλευτή. Δεν υπάρχουν «εξτραδάκια». Ταυτόχρονα όμως, χάνει το δικαίωμα στη μάχιμη δικηγορία. Επειδή είναι μάλιστα και καλή ως δικηγόρος, τα εισοδήματά της μειώθηκαν δραστικά. «Μάτωνε» κατά το κοινώς λεγόμενο. Τι μάτωνε δηλαδή; Αιμορραγούσε… Απεμπόλησε, οικειοθελώς, όλα τα δικαιώματα που πηγάζουν από τη θέση της. Δηλαδή… Δεν ελάμβανε αποζημίωση όταν βρισκόταν στο εξωτερικό. Δεν έκανε χρήση των κρατικών καυσίμων, πλήρωνε από την τσέπη της. Ό,τι είχε χρειαστεί να κεράσει, τους όποιους καλεσμένους, το πλήρωνε από το… πορτοφόλι της. Το ίδιο, ίσχυε (ως βουλευτής αλλά και ως Πρόεδρος της Βουλής), για διόδια, ακτοπλοϊκά ναύλα κτλ. Έδειξε επί του πρακτέου, πως αντιλαμβάνεται τι γίνεται εκεί έξω, καθώς οι περισσότεροι από τους συναδέλφους της στη Βουλή, δεν έδειχναν να βρίσκονται στον ίδιο… πλανήτη με τους υπόλοιπους συμπατριώτες τους. Το θέμα δεν είναι να λες, αλλά να πράττεις. Εν κατακλείδι, η Ζωή δεν μπήκε στα κοινά και στις ζωές μας προκειμένου να βγάλει… φράγκα. Αυτό το έκανε πριν δια μέσω του επαγγέλματός της. Μάλλον για να προσφέρει ήρθε…

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ είναι μια έννοια που την έχω μέσα μου. Αναπτύχθηκε δε σε μεγάλο βαθμό 23 μήνες στο μετερίζι της αντίστασης στο μαύρο και αργότερα στο «γκρι». Ο αγώνας των εργαζομένων της ΕΡΤ, που δεν δέχτηκαν τα φράγκα και μια θεσούλα προκειμένου να βγάλουν το ΣΚΑΣΜΟ, μεγάλωσε την οικογένειά μου. Με ολοκλήρωσε ως άνθρωπο. Ότι διδαχές είχα πάρει από τους δικούς μου, όσον αφορά σε αυτό που εγώ έχω στο κεφάλι μου ως αξίες ζωής, δεν προδόθηκαν ούτε στο χιλιοστό, αφενός, αφετέρου, θεωρώ πως μεταλαμπαδεύτηκαν στις κόρες μου που αποτελούν και τη συνέχεια μου. ΟΧΙ ΣΤΑ ΛΟΓΙΑ, ΑΛΛΑ ΣΤΙΣ ΠΡΑΞΕΙΣ. Τους στέρησα πράγματα με αυτή την επιλογή, αλλά ήταν, τόσο αυτές, όσο και η γυναίκα μου με την σειρά τους, αλληλέγγυες στην προσπάθεια. Πιστεύω ότι όταν έρθει η ώρα μου, εκεί πάνω στη Βαλχάλλα των προγόνων μου, θα με περιμένει μια θέση στο τραπέζι. ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΟΣ, λοιπόν, και εγώ στην Ζωή Κωνσταντοπούλου και τη μάχη που δίνει για ένα καλύτερο αύριο.

Η λάσπη που καθημερινά εκτοξεύεται στο πρόσωπό της από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης είναι πρωτοφανής. Τέτοιο μένος χρόνια είχα να δω.
Όπως κάθε χαρισματική προσωπικότητα, έτσι και η Ζωή, έχει φανατικούς φίλους και ορκισμένους εχθρούς. Το γεγονός ότι κυκλοφορεί, χωρίς συνοδεία πάνοπλων σωματοφυλάκων ανάμεσά μας κάτι δείχνει, την ίδια ώρα που τόσο οι πρώην συνάδελφοί της, όσο και οι περισσότεροι «λασπολόγοι», ούτε που το διανοούνται. Αυτό που οι απλοί άνθρωποι ονομάζουμε «σύστημα και διαπλοκή» ξέρει καλά τη δουλειά του. Διάολε, τόσα χρόνια και αυτοί στο κουρμπέτι. Όλοι όσοι ανήκουν στην κατηγορία: δεν πρόκειται ποτέ να συναλλαχθώ, δεν πρόκειται ποτέ να βουτήξω το δάχτυλο ή το χέρι ολόκληρο στο βάζο με το μέλι, αποτελούν το μεγαλύτερο εχθρό. Τους ομαδοποιούν, τους ονοματίζουν αιρετικούς, τροχοπέδη κάθε προσπάθειας κτλ. Για το λόγο αυτό δεν μου κάνει καμία εντύπωση όλος αυτός ο πόλεμος λάσπης που έχει ξεσπάσει.

Όταν ο «άλλος» δεν κουβαλά «σκελετούς» πρέπει να τους δημιουργήσουμε. Όταν ούτε αυτό είναι εφικτό να είναι καλά ο Γκαίμπελς. Πες, πες κάτι θα μείνει. Τα παραδείγματα πολλά.
Από το βενζινάδικο, μέχρι τον… άμοιρο αστυνομικό διευθυντή (όλοι τον παρουσίαζαν ως Ταξίαρχο στα τότε ρεπορτάζ) ο οποίος δεν απάντησε ποτέ τελικά στο ποιος του είχε δώσει άδεια να παρατάξει κλούβες και διμοιρίες ΜΑΤ μπροστά στη Βουλή. Η αλήθεια είναι ότι είχε ξεκινήσει ένας «κρυφός» πόλεμος, τότε, ελέω του γεγονότος ότι η Ζωή είχε στείλει εκτός Βουλής όλους όσοι το 10 και το 12 με τους αγανακτισμένους, έβγαιναν από τα υπόγεια του κοινοβουλίου και προέβαιναν σε προβοκάτσιες, προκειμένου να έχουν την αιτιολογία οι ένστολοι συνάδελφοί τους στην πάταξη της όποιας αντίστασης από το λαό. Τα περιστατικά όπως προείπα ήταν πολλά. Πάρα πολλά.

Το πόσο ενοχλεί με τον πολιτικό της λόγο και τον άλλο δρόμο που προτείνει, ακόμα και τώρα που βρίσκεται εκτός κοινοβουλίου είναι πασιφανές.
Μην μασάτε, θα χειροτερέψει όσο ο κόσμος συσπειρώνεται δίπλα της. Βλέπεται ο φόβος είναι πολύ σημαντικός σύμμαχος. Αυτοί που δεν φοβούνται, που δεν λυγίζουν, που δεν μπαίνουν στο αλισβερίσι, αποτελούν το μεγαλύτερο των προβλημάτων. Συνεχίζουν να εκπέμπουν ένα σήμα ενοχλητικό.
Το πόσο ενοχλητικό είναι προσδιορίζεται από το μένος των επιθέσεων. Στην περίπτωση της, όπως το αντιλαμβάνομαι, ενοχλεί πολύ. Πάρα πολύ.
Δεν δικαιολογείται αλλιώς, όλο το υπόλοιπο παιχνίδι που έχει στηθεί. Η «αποπλάνηση» ή προσπάθεια που γίνεται προκειμένου να ενταχθούν στο σύστημα κοντινοί της συνεργάτες μιλάει από μόνο του. Το σημείο «βρασμού», «τήξης» ή αγγλιστί breakingpoint του κάθε ανθρώπου είναι άγνωστο… Για τον καθένα από εμάς αποτελεί μια διδαχή που τη μαθαίνουμε παλεύοντας για επιβίωση. Κάποιοι δεν δίνουν τη μάχη ποτέ, άλλοι υποτάσσονται μετά από μικρή ή μεγάλη μάχη. Υπάρχουν όμως και κάποιοι που δεν παραδίδονται ποτέ. Η Ζωή μέχρι τώρα, τουλάχιστον, δείχνει να ανήκει στη τελευταία κατηγορία. Λέω δείχνει καθώς, όποιος μιλήσει με σιγουριά για την πορεία ενός ανθρώπου στο μέλλον θα πρέπει να έχει το γενετικό κώδικα του Κάλχα του Τειρεσία ή της Πυθίας, αφενός, αφετέρου, όμως τα πεπραγμένα της το καταδεικνύουν. Στα 38 τους δεν γνωρίζω πολλούς πολιτικούς που θα άφηναν τον θώκο της Βουλής για μια… διαφωνία πλεύσης.

Ήταν προπαραμονή της Πρωτοχρονιάς του 2015 όταν ξεκινήσαμε μια συζήτηση για τη χώρα, το μέλλον της, τους στόχους που είχε ως πολιτικός.
Η κουβέντα τελείωσε ξημερώματα της παραμονής. Με είχε πείσει, κοιτώντας με στα μάτια ότι η δυναμική βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ τότε είχε έρθει να βοηθήσει. Όλους εμάς που στενάζαμε κάτω από τον βούρδουλα των μνημονίων. Όλους εμάς που πληρώναμε τα σπασμένα άλλων. Δεν το έκανε για πάρτη της. Έχοντας αποκομίσει αυτή την εντύπωση συντάχθηκα σε αυτή την προσπάθεια, αφήνοντας πίσω μου πολύ αγαπημένα πράγματα, με πρώτο και καλύτερο την εργασία και την καθημερινότητά μου. Στη Βουλή για οκτώ μήνες εργαζόμασταν από 14 ώρες και πάνω. Πολλές φορές κοιμόμασταν και μέσα. Ξέχασα κάτι σημαντικό. Δεν έδινε κατευθυντήριες και μετά «πουλί». Ήταν εκεί. Πάντοτε. Πιστέψτε με είναι πολύ σημαντικό να βλέπεις την υπεύθυνο στο μετερίζι. Ουχί στα μετόπισθεν, αλλά στην πρώτη γραμμή.

Η μετέπειτα προσπάθεια με την «Πλεύση Ελευθερίας» στηρίχθηκε στη συλλογικότητα, στην κοινή προσφορά, στην αλληλεγγύη. Όποιος μπερδεύτηκε και μπήκε στο εγχείρημα για οφίτσια, τίτλους, χρήματα και όλα τα υπόλοιπα, μάλλον διάβηκε λάθος πόρτα.

Τελικά είναι νομοτελειακό το γεγονός ότι στην πορεία οι μάσκες πέφτουν. Τότε γυμνός μπροστά στην αλήθεια ο καθένας δίνει της απαντήσεις του. Αν αντέξει συνεχίζει, αν όχι, τότε πάει σπίτι του. Όπως λένε και οι μηχανόβιοι: «Όποιος φοβάται, μένει σπίτι και κοιμάται». Είναι καλό εν κατακλείδι να πέφτουν οι μάσκες, διότι όσοι αντέξουν είναι για πάντα οικογένειά σου.

«Όλων των ανθρώπων οι ψυχές είναι αθάνατες. Όμως των δικαίων δεν είναι μόνο αθάνατες, αλλά και θεϊκές», είχε πει ο Σωκράτης. Αυτό το απόφθεγμα το χαρίζω σε όλους όσοι προσπαθούν να σηκώσουν μποφόρ, προκειμένου να τσακίσουν το καράβι της Πλεύσης.

ΥΓ. Θα περιμένετε πολύ αδέλφια, διότι το πλεούμενο δαύτο έχει δομική μελέτη για τυφώνες…

Στα λευκά «ντύθηκε» η δυτική Μακεδονία από την χθεσινοβραδινή ολιγόωρη χιονόπτωση, με το ύψος του χιονιού στην πόλη της Φλώρινας να φτάνει τα επτά εκατοστά.

Το χιόνι που σκεπάζει σχεδόν τις περισσότερες πόλεις της δυτικής Μακεδονίας δεν έχει δημιουργήσει ιδιαίτερα προβλήματα στην καθημερινότητα των πολιτών.

Τα συνεργεία της Περιφέρειας δυτικής Μακεδονίας έριξαν αλάτι στο σύνολο του επαρχιακού ορεινού δικτύου ενώ τα εκχιονιστικά μηχανήματα καθάριζαν όπου υπήρχε πρόβλημα στο εθνικό δίκτυο και την Εγνατία οδό όσο και στο επαρχιακό δίκτυο. Οι θερμοκρασίες κυμαίνονται από -5 στην Φλώρινα έως - 2 στην Κοζάνη.

Η αστυνομική διεύθυνση δυτικής Μακεδονίας σημειώνει ότι για την κίνηση οχημάτων χρειάζονται αλυσίδες στον επαρχιακό δρόμο Καστοριάς - Φλώρινας από το 18ο έως το 28ο χλμ. μέσω Βιτσίου, Καστοριάς - Αμυνταίου από το 27ο έως το 34ο χλμ. μέσω Κλεισούρας, Καστοριάς - Ιωαννίνων από το 35ο έως το 45ο χλμ. μέσω Κοτύλης και στον δρόμο Καστοριάς - Κρυσταλλοπηγής από το 10 ο έως το 25ο χλμ. μέσω Γαύρου. Επίσης χρειάζονται αλυσίδες στο ορεινό δίκτυο της Φλώρινας και της Π. Ε Κοζάνης.





ΑΠΕ

Έθιμα των Θεοφανείων στην Ανατολική Μακεδονία

Πανάρχαια έθιμα που αναβιώνουν παραμονή και ανήμερα των Θεοφανείων

Οι κάτοικοι των περιοχών της Ανατολικής Μακεδονίας, τις ημέρες του Αγίου Δωδεκαημέρου αναβιώνουν όσο πουθενά αλλού έθιμα και παραδόσεις που άφησαν ως «κληρονομιά» οι πρόγονοί τους, τιμώντας με αυτό τον τρόπο τη μνήμη τους. Πρόκειται για πανάρχαια έθιμα, με παγανιστικές διαστάσεις, που κυρίως αναβιώνουν τις τελευταίες ημέρες του Δωδεκαημέρου και πιο συγκεκριμένα το διήμερο (παραμονή και ανήμερα) των Θεοφανείων και της εορτής του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου.

Οι «Αράπηδες», τα «Μπαμπούγερα», οι «Μωμόγεροι» και η καμήλα είναι μερικά μόνο από τα έθιμα που αναβιώνουν μέχρι τις μέρες μας, διατηρώντας έτσι αναλλοίωτες παραδόσεις αιώνων και κρατώντας ζωντανούς συμβολισμούς που σχετίζονται με την απομάκρυνση των κακών πνευμάτων, τη γονιμότητα του ανθρώπου και την ευφορία της γης.



Το έθιμο των «Αράπηδων»
Ανήμερα των Θεοφανείων στη Νικήσιανη Καβάλας του Δήμου Παγγαίου, στο Μοναστηράκι, στον Ξηροπόταμο και στο Βώλακα της Δράμας, τελείται -  με διάφορες παραλλαγές - ένα δρώμενο γνωστό ως «Αράπηδες», επειδή στη μεταμφίεση των πρωταγωνιστών κυριαρχεί το μαύρο χρώμα, με μαύρες φλοκωτές κάπες και εντυπωσιακές υψικόρυφες προσωπίδες, κεφαλοστολές από γιδοπροβιές.

Όλες οι ομάδες των «Αράπηδων» κάνουν κοινή παρέλαση στους δρόμους, κάτω από τους εκκωφαντικούς ήχους των κουδουνιών τους. Δύο αρχηγοί ομάδων παλεύουν μέχρι την τελική πτώση του ενός. Ακολούθως, γύρω από τον πεσμένο αρχηγό, μαζεύονται όλοι, σε μια μυσταγωγία, που τελειώνει με την ανάσταση του νεκρού και τον ιδιόρρυθμο ξέφρενο χορό όλων, που ακολουθεί.











Σύμφωνα με την παράδοση, η παράσταση αυτή συμβολίζει το θάνατο του Διονύσου από τους Τιτάνες και την ανάστασή του από το Δία και παράλληλα την χειμερία νάρκη της φύσης που είναι ο χειμώνας και στη συνέχεια την ανάσταση της φύσης με τον ερχομό της άνοιξης.

Το ντύσιμο των «Αράπηδων» περιλαμβάνει τα τσερβούλια (παπούτσια), που κατασκευάζονται από ακατέργαστο χοιρινό δέρμα και συγκρατούνται από τις λαπάρες που είναι δερμάτινα σχοινιά, και τα καλτσούνια (κνήμες με υφαντό πανί από τρίχωμα προβατίνας) που φορούν στα γόνατα. Στο κάτω μέρος του σώματος φορούν μπινιβρέκι (μάλλινο παντελόνι) και στο πάνω μέρος χοντρή τσομπάνικη κάπα.Στη μέση τους, φορούν τέσσερα ποιμενικά κουδούνια (τσάνια) διαφόρων μεγεθών. Το πρόσωπο είναι καλυμμένο με την μπαρμπότα (προσωπίδα), που είναι το τομάρι μιας γίδας το οποίο είναι ραμμένο και στερεώνεται στις άκρες του, στα σχοινιά των κουδουνιών. Η μπαρμπότα στολίζεται με ένα λευκό μαντήλι το οποίο έχει πάνω του χρωματιστά σχέδια, φλουριά και λουλούδια. Σύμφωνα με την παράδοση, την εποχή της τουρκοκρατίας στον εξοπλισμό του «Αράπη» προστέθηκε και ένα ξύλινο σπαθί, η «μαχαίρα».






Τα «Μπαμπούγερα» της Καλής Βρύσης
Τραγόμορφες φιγούρες των «Μπαμπούγερων», μορφές που ξεπηδούν από τη λατρεία της Μητέρας Γης και του θεού Διονύσου, άνθρωποι μεταμφιεσμένοι με κατσικοδέρματα και με πρόσωπα μαυρισμένα με αιθάλη, τραγουδούν και χορεύουν, ξορκίζοντας τα κακά πνεύματα. Έτσι και φέτος, ανήμερα των Θεοφανείων, θα πραγματοποιηθούν τα «Μπαμπούγερα» στην Καλή Βρύση, με πλήθος κόσμου να παρακολουθεί το δρώμενο.







Οι «Μωμόγεροι»
Πρόκειται για ένα λαϊκό σατυρικό δρώμενο με προθεατρική μορφή. Τελείται από τους Πόντιους με παραλλαγές σε διάφορες περιοχές της Δράμας. Αναπαρίσταται στις αυλές των σπιτιών και στις πλατείες τις ημέρες του Δωδεκαημέρου.

Όλοι οι συντελεστές φορούν κουδούνια, προβιές και δέρματα τράγων. Κεντρικό πρόσωπο του θιάσου των τελεστών ο «Μωμόγερος» ή «Κιτί γοτσάς» ή «Πορδαλάς» (Θρυλόριο), ο οποίος με τη δύση του ήλιου εισβάλλει με την ακολουθία του στα σπίτια του χωριού και εμπλέκει τους σπιτονοικοκύρηδες σε περιπέτειες «εξαπατώντας» τους.




Η απαγωγή της νύφης παίζει κι εδώ καθοριστικό ρόλο, καθώς μετά από αλλεπάλληλες εικονικές συμπλοκές μεταξύ των τελεστών, το νέο ζευγάρι, η νύφη και ο γαμπρός, κατορθώνουν να σμίξουν, στεφανώνονται μάλιστα από τον παπά που εισέρχεται στο τέλος στο θίασο επιβάλλοντας την τάξη. Με τη συνοδεία ποντιακής λύρας και νταουλιού χορεύοντας και διασκεδάζοντας, τα «Μωμογέρια» εγκαταλείπουν το ένα σπίτι για να επισκεφθούν το επόμενο, όπου θα προβούν σε ανάλογους, νέους αυτοσχεδιασμούς και μιμικές πράξεις.

Το έθιμο της καμήλας
Το έθιμο τελείται στις 7 και 8 Γενάρη στην Πετρούσα της Περιφερειακής Ενότητας Δράμας. Η εικονική καμήλα, με τη συνοδεία ομάδας τελεστών, τελεί το δρώμενο με κορύφωση την εικονική σπορά και το θερισμό καθώς και τη σατυρική αναπαράσταση του τοπικού γάμου.



Ο συμβολισμός αυτού του καρτερικού ζώου με την απαράμιλλη αντοχή στην πείνα και τη δίψα κάτω από αντίξοες συνθήκες, δείχνει τις περιπέτειες του ανθρώπου μέσα στη ζωή και το χρόνο και την αποφασιστικότητά του να συνεχίσει να παλεύει κόντρα στις ελλείψεις και τις στερήσεις.


πηγή hnaftemporiki.gr

Για τις επόμενες μέρες η ΕΜΥ έχει προβλέψει μεγάλη πτώση της θερμοκρασίας. Ήδη, η παγωνιά του χειμώνα σε συνδυασμό με τις μνημονιακές πολιτικές ακραίας λιτότητας που επιβάλλει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, αποδεχόμενη να εφαρμόσει όλες τις εντολές και τις υποδείξεις του διευθυντηρίου της ΕΕ και της «τρόικας», έχουν προκαλέσει τον θάνατο πολλών ανθρώπων από το κρύο.

Η ύπαρξη αστέγων, ντόπιων και προσφύγων, είναι μία εκτεταμένη, καθημερινά ορατή εικόνα στους δρόμους της Αθήνας και των μεγάλων ελληνικών πόλεων. Είναι αποτέλεσμα της ανεργίας, της διάλυσης των κοινωνικών δομών για τις ευάλωτες κοινωνικές ομάδες και των αντιπροσφυγικών/αντιμεταναστευτικών πολιτικών.

Θυμίζουμε τον πρόσφατο θάνατο ενός αστέγου πρόσφυγα στην Αθήνα και τον θάνατο ενός Έλληνα αστέγου στην Κρήτη πριν από λίγους μήνες. Θυμίζουμε τους συχνούς θανάτους από «μαγκάλια», τα προηγούμενα χρόνια, καθώς πάρα πολλοί πλέον συνάνθρωποι μας δεν έχουν την δυνατότητα να εξασφαλίζουν άλλου είδους θέρμανση στα σπίτια τους.

Το πενιχρό «ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα», ακόμα και για τους λίγους που το παίρνουν, δεν εξασφαλίζει τη δυνατότητα επιβίωσης. Για πολλούς ανθρώπους δεν απομένει παρά η επιλογή αν θα πεθάνουν από το κρύο, την ασιτία ή την έλλειψη ουσιαστικής ιατρικής περίθαλψης.

Οι θάνατοι ανθρώπων από το κρύο είναι ταξικά εγκλήματα! Είναι η θυσία ανθρώπινων ζωών στον βωμό των ακραίων νεοφιλελεύθερων πολιτικών για την άντληση κέρδους υπέρ των ισχυρότερων μερίδων του κεφαλαίου.

Απαιτούμε από την ελληνική κυβέρνηση και τους δήμους, και ιδιαίτερα από τον δήμο της Αθήνας, να ανοίξουν αξιοπρεπείς χώρους φιλοξενίας για όλους όσοι το έχουν ανάγκη. Με δυνατότητα στέγασης, παραμονής, σίτισης και θέρμανσης για όλο το χειμώνα, σε κανονικά δωμάτια με κανονικά κρεβάτια. Απαιτούμε την μείωση της τιμής του πετρελαίου θέρμανσης για όλα τα λαϊκά νοικοκυριά.

Απαιτούμε την δωρεάν παροχή πετρελαίου θέρμανσης για τους ανέργους και την κρατική επιδότησή του για όλους τους ανθρώπους με χαμηλά εισοδήματα.

Πάνω από όλα, απαιτούμε και επιδιώκουμε την άμεση ρήξη με τις μνημονιακές πολιτικές που σκοτώνουν. Φτάνει πια!

Ανοιχτοί θα παραμείνουν κατά τη διάρκεια της νύχτας από την Παρασκευή έως και την Δευτέρα οι σταθμοί του Μετρό σε Ομόνοια, Μοναστηράκι και Μεταξουργείο.

Οι σταθμοί θα ανοίξουν για να φιλοξενήσουν άστεγους συμπολίτες μας, ενόψει του επικείμενου χιονιά που θα χτυπήσει και πάλι τη χώρα.

Όπως γνωστοποίησε το υπουργείο Υποδομών και Μεταφορών, εφόσον χρειαστεί, θα υπάρξει και νέα παράταση της σχετικής απόφασης του αρμόδιου υπουργού Χρήστου Σπίρτζη.



πηγή tvxs.gr